Kurierek nr 57

Władze przygotowują wielką podwyżkę cen. Odbierają też prawo do ośmiogodzinnego dnia pracy. Wobec tych zamierzeń TKK ogłasza 28 lutego dniem protestu. W dniu tym o godz. 12 wzywamy do 15-minutowego strajku. Tylko stały sprzeciw społeczny i zorganizowany opór może zahamować politykę wyzysku ekonomicznego i przeciwdziałać obciążaniu społeczeństwa skutkami nieudolnej polityki gospodarczej.

1.01.1985 Tymczasowa Komisja Koordynacyjna NSZZ„S”

Bogdan Borusewicz (Gdańsk), Zbigniew Bujak (Mazowsze), Tadeusz Jedynak (Śląsko-Dąbrowski), Marek Muszyński (Dolny Śląsk) oraz przedstawiciele Małopolski.

Przewodniczący NSZZ„S”

Lech Wałęsa

1. Władze PRL zapowiedziały kolejną podwyżkę cen, praktycznie biorąc niezrekompensowaną. Spowoduje ona zwiększenie liczby polskich rodzin, które znajdą się w obszarze biedy. Propaganda nieprzekonywująco uzasadnia konieczność tych podwyżek.

2. Władze wciąż dają dowody, iż przedkładają względy doktrynalne oraz dążenie do pełnej kontroli nad obywatelami ponad rozwiązanie żywotnych interesów gospodarczych społeczeństwa: a/ utknęła w martwym punkcie sprawa fundacji rolniczej, zainicjowana przez Episkopat Polski, która służyłaby poprawie sytuacji żywnościowej bez nakładów z budżetu państwa, b/ przepisy PRL nadal utrudniają bądź uniemożliwiają organizowanie przedsięwzięć samopomocowych, natomiast tolerowane jest marnotrawstwo w kontrolowanej przez państwo spółdzielczości mleczarskiej, SKR-ach i PGR-ach, c/ podniesione zostały podatki dla rolników, przy czym – wbrew deklaracjom – marnotrawiące ziemię i środki produkcji PGR-y zostały potraktowane ulgowo, d/ nadmierne wydatki są na milicję, sb, wojsko, administrację, e/ nie wprowadzono do końca zasady 3 x „S” dla przedsiębiorstw, dotowane są także te, które nie produkują artykułów pierwszej potrzeby, co jest źródłem niskiej efektywności całej gospodarki, f/ w sytuacji faktycznej monopolizacji całej gospodarki przez państwo wszelkie akcje antyspekulacyjne i mnożenie inspekcji, skierowanych przeciw sektorowi prywatnemu, są działaniami pozornymi, odwracającymi uwagę obywateli od źródeł kryzysu, g/ władze nie wykazują woli osiągnięcia porozumienia społecznego.

3. Wzywamy mieszkańców regionu, aby nie poddali się biernie działaniom władz, które po raz kolejny chcą nas zmusić do opłacenia ich złej woli i niekompetencji. Wykorzystujemy zebrania otwarte w zakładach pracy, telefony bezpośrednie (nie dyżurne) do władz miejskich i wojewódzkich oraz inne formy presji.

Nie wyrażając zgody na podwyżki cen zapytujemy:

– czemu nie ma zgody władz na fundację rolniczą, – ile kosztuje MO i SB, – o ile etatów wzrosła administracja po wprowadzeniu stanu wojennego, – ile marnuje się mleka, – co to znaczy „cena rynkowa”, czy brak równowagi, ile kryje się w niej kosztów administracji i marnotrawstwa

1. Dnia 29.01.85 odbyło się spotkanie członków Prezydium RKS Małopolska, ukonstytuowanego w jesieni 1983 r. który działając bez ujawniania swych danych oraz przedstawicieli Zarządu Regionu Małopolska, wybranych w 1981 r., którzy postanowili wydać wspólną deklarację w sprawach socjalno-ekonomicznych, popartą następnie przez szereg członków władz krajowych, regionalnych i zakładowych Regionu Małopolska.

2. Uważamy, że posunięcia gospodarcze władz PRL nie przedstawiają wiarygodnej i skutecznej drogi wyprowadzenia kraju z kryzysu. Można tu wyliczyć szereg przykładów:

a/ uniemożliwia się osiągnięcie porozumienia między pracownikami i pracodawcami, nie dopuszczające do tworzenia związków zawodowych według swobodnego wyboru pracowników (brak pluralizmu związkowego). Ma to miejsce pomimo deklaracji władz, że zamierzały przywrócić związki zawodowe, zawieszone w grudniu 1981, potem, że dopuszczony będzie pluralizm związkowy. Istnienie niezależnych związków zawodowych możliwe jest tylko po zagwarantowaniu przestrzegania konwencji MOP o swobodach związkowych. Tylko przez porozumienie z takimi związkami możliwe będzie stworzenie i zrealizowanie programu wyjścia z kryzysu.

b/ Odrzucone są, nie wymagające nakładów, propozycje pomocy dla rolnictwa i rzemiosła, a także poprawy warunków mieszkaniowych, wysuwane przez Kościół. Sprawa fundacji przeciągana jest ponad miarę.

c/ System zarządzania i opodatkowania nadal preferuje struktury zbiurokratyzowane, które z jednej strony pochłaniają wypracowane środki, z drugiej utrudniają zreformowanie gospodarki, zwłaszcza zaś swobodny rozwój samorządnych przedsiębiorstw, spółdzielni i gospodarki indywidualnej.

d/ widoczne jest zwiększenie nakładów na rozbudowę aparatu przymusu.

3. Zamiast ograniczyć wydatki na administrację i MO oraz uprościć organizację gospodarki, ograniczając marnotrawstwo władze, rozważając ewentualność ograniczenia i tak już symbolicznych zasiłków wychowawczych, wydały przepisy umożliwiające wydłużenie czasu pracy, a ostatnio zapowiadają podwyżkę cen, która szczególnie uderzy w warstwy najuboższe, w tym emerytów i rencistów, poszerzy to krąg osób ubogich.

4. W tej sytuacji uważamy, że protest demonstrujących swój sprzeciw pracowników zakładów pracy Małopolski, na który składają się:

a/ w okresie do 28 lutego 1985 – różne formy zapowiedziane w komunikacie Prezydium RKS Małopolska nr 15.

b/ w dniu 28 lutego 1985 o godz. 12 – zgodnie z wezwaniem przywódców krajowych „S” – 15 minutowy strajk protestacyjny oraz inne tradycyjne akcje, jest uzasadniony i wyrażamy dla niego poparcie.