Kurierek nr 89

W dniu 26 I 1987 odbyło się posiedzenie Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej NSZZ „Solidarność”, poświęcone bieżącej sytuacji Związku i kraju.

1. Omówiono zagrożenia dla poziomu życia społeczeństwa, związane z obecną polityką władz w zakresie podwyżek cen i okresowego zamrożenia płac. Szczególne zaniepokojenie budzi, zamierzone przez władze, znanych, ukrytych podwyżek cen, w przypadku mięsa – zmiana asortymentu i gatunku wyrobów, a w przypadku nabiału – obniżenie jakości bez formalnej zmiany poziomu cen. Wspólnie z Przewodniczącym Związku Lechem Wałęsą i Tymczasową Radą NSZZ „Solidarność” wydano oświadczenie w sprawie cen i płac.

2. Program budownictwa mieszkaniowego w Polsce załamał się. Z roku na rok zmniejsza się ilość oddawanych mieszkań przy wciąż rosnących potrzebach, szczególnie młodego pokolenia. TKK rozważała możliwość rozwiązania tego problemu i zainicjowała prace nad społecznym programem mieszkaniowym oraz nad sposobami jego realizacji.Stanowisko NSZZ „Solidarność” przedstawione zostanie w oddzielnym dokumencie.

3. Pogarszająca się sytuacja społeczna i ekonomiczna wymaga zorganizowanych działań związkowych w zakładach pracy. TKK zwraca się do wszystkich ogniw związkowych o wymianę doświadczeń i przedstawienie własnych propozycji, dotyczących zakresu i form działania „Solidarności” w zakładach pracy w celu ich upowszechnienia.

4. W nawiązaniu do komunikatu Tymczasowej Rady NSZZ „Solidarność” w sprawie tworzenia funduszu interwencyjnego na pokrycie grzywien i innych strat materialnych, ponoszonych za działalność związkową, TKK zwraca się do struktur zakładowych, międzyzakładowych i regionalnych o zorganizowanie zbiórki pieniężnej na ten cel wśród członków i sympatyków „Solidarności”. Zwracamy się jednocześnie o szeroką akcję informowania opinii społecznej w kraju i zagranicą o tej nowej, niezwykle dotkliwej w polskich warunkach, formy represji.

5. TKK wyraża pełne poparcie dla akcji grupy prawników na rzecz przywrócenia pluralizmu związkowego w Polsce i apeluje o składanie podpisów pod petycją w tej sprawie.

26 stycznia 1987 Tymczasowa Komisja Koordynacyjna NSZZ „Solidarność” Regiony: Gdańsk, Małopolska, Mazowsze, Pomorze Zachodnie, Śląsko-Dąbrowski, Toruń-Bydgoszcz, Wielkopolska i Ziemia Łódzka

OŚWIADCZENIE NSZZ „SOLIDARNOŚĆ” W SPRAWIE CEN I PŁAC

W życiu gospodarczym PRL zagrożenia piętrzą się coraz bardziej. Od sześciu lat władze deklarują wolę reformy, ale pozostaje to tylko na papierze. Jedyną nowością lat 80-tych są szybko rosnące ceny. System gospodarowania pozostaje bez zmian: nie ma w nim sensu, porządku, efektywności. Bezruch władzy prowadzi kraj do coraz bardziej dramatycznych sytuacji. Zmusza to NSZZ „Solidarność” do skoncentrowania uwagi na sprawach płac i cen, a więc ochrony dotychczasowego i tak już obniżonego poziomu konsumpcji oraz na powstrzymaniu postępującej degradacji majątku narodowego oraz środowiska naturalnego.
Jak wynika z oficjalnych oświadczeń i dokumentów, dotyczących planu 5-letniego 1986-1990, ceny mają w tym okresie wzrosnąć około dwukrotnie (od 128 do 88%, w zależności od wariantu). Wprawdzie zapowiada się, że płace wzrosną proporcjonalnie do cen, ale praktyka wskazuje na to, iż wzrost cen będzie znowu szybszy niż planowany. W rezultacie zapowiada się spadek dotychczasowego poziomu konsumpcji. Dla słabszych ekonomicznie grup społecznych, już dzisiaj żyjących poniżej poziomu socjalnego oznacza to po prostu nędzę. Występujemy w obronie poziomu życia polskich rodzin.

DOMAGAMY SIĘ USTANOWIENIA  ZASADY DODATKU DROŻYŹNIANEGO, ŻĄDAMY OCHRONY WARTOŚCI REALNEJ PŁAC I ŚWIADCZEŃ SOCJALNYCH. Dla ochrony grup najuboższych żądamy wprowadzenia dodatku drożyźnianego, zapewniającego minimum socjalne emerytom, rencistom i rodzinom wielodzietnym. Polityka władz oznacza, że mimo ciągłych wyrzeczeń społecznych nie mamy nadziei na odbudowę kraju, niszczonego przez 40-letnie rządy monopolistyczne. Z gwałtownie rosnących kwot, przeznaczonych na inwestycje, w obecnej pięciolatce znów ogromną większość ma otrzymać kompleks paliwowo-energetyczny i hutnictwo. W dalszym ciągu dyskryminuje się gałęzie przemysłu produkującego na rynek, dla rolnictwa, budownictwa mieszkaniowego i gospodarki komunalnej. Oficjalne związki, z ich branżową strukturą, pogłębiają niekorzystne procesy gospodarcze. W praktyce działają one na rzecz wzmocnienia wielkoprzemysłowych grup nacisku i centralizacji decyzji gospodarczych. Uchwała Zjazdu OPZZ zawiera wprawdzie żądanie wzrostu płac „zapewniającego istotną poprawę poziomu życia ludzi pracy”, nie postuluje jednak wprost zmiany proporcji podziału dochodu narodowego.
W tej sytuacji słuszne żądanie pozostaje papierową, demagogiczną fikcją.